>>>
def
fib
(n):
# write Fibonacci series up to n
...
"""Print a Fibonacci series up to n."""
...
a, b
=
0
,
1
...
while
a
<
n:
...
(a, end
=
' '
)
...
a, b
=
b, a
+
b
...
()
...
>>>
# Now call the function we just defined:
...
fib(
2000
)
0 1 1 2 3 5 8 13 21 34 55 89 144 233 377 610 987 1597
Η λέξη-κλειδί def εισάγει τον ορισμό μιας συνάρτησης.
Θα πρέπει να ακολουθείται από το όνομα της συνάρτησης και
εντός παρενθέσεων λίστα με τις τυπικές παραμέτρούς. Οι
καταστάσεις που αποτελούν το σώμα της συνάρτησης ξεκινούν
στην επόμενη γραμμή, και θα πρέπει να έχουν εσοχή.
Η πρώτη δήλωση του σώματος μιας συνάρτησης μπορεί
προαιρετικά να είναι ένα string. Αυτό το string αποτελεί
την συμβολοσειρά τεκμηρίωσης της συνάρτησης ή docstrins.
Υπάρχουν εργαλεία που χρησιμοποιούν τα docstrings να
παράγουν αυτόματα online ή έντυπο υλικό τεκμηρίωσης, ή να
αφήσει το χρήστη διαδραστικά να περιηγηθεί μέσα σε κώδικα.
Είναι καλή πρακτική να συμπεριλάβει docstrings στον κώδικα
που έχετε γράψει, έτσι ώστε να γίνει συνήθεια.
Η εκτέλεση μιας συνάρτησης εισάγει ένα νέο πίνακα
συμβόλων που χρησιμοποιούνται για τις τοπικές μεταβλητές της
συνάρτησης. Ειδικότερα, όλες οι αναθέσεις μεταβλητών σε μία
συνάρτηση αποθηκεύουν την αξία σε τοπικούς πίνακες συμβόλων,
Οι αναφορές των μεταβλητών αρχικά αποθηκεύονται σε τοπικό
πίνακα συμβόλων, στη συνέχεια, σε τοπικούς πίνακες σύμβολων
που περικλείουν συναρτήσεις, στη συνέχεια, σε έναν καθολικό
πίνακα συμβόλων, και, τέλος, σε πίνακα ενσωματωμένων
ονομάτων. Έτσι, στις καθολικές μεταβλητές δεν μπορεί να
αποδοθεί άμεσα μια τιμή μέσω μιας συνάρτησης (εκτός και αν
είναι χαρακτηρισμένη ως global), αν και μπορεί να υπάρχουν
παραπομπές.
Οι πραγματικές παράμετροι με μια κλήση συνάρτησης
εισάγονται στο τοπικό πίνακα συμβόλων της καλούμενης
- A Mini greek notebook for Learning Python Programming
21